7-8-2023 Vancouver Island Tsawwassen - Victoria

Vandaag hadden we de gehele dag vrij te besteden in de hoofdstad van Vancouver Island Victoria. Als eerste stapten we de bus uit in Chinatown. Vervolgens door de winkelstraat naar het Parlementsgebouw gelopen. Daar hadden we een tour met een gids kunnen doen, maar daar hadden we niet voldoende tijd voor, omdat we om 10.30 uur een fietstour hadden gereserveerd. Nog wel enkele foto's  geschoten en naar de fietsverhuur gelopen. Wij hadden beiden een e mountainbike gereserveerd. Dat was nog eens ontspannen fietsen. Samen met een gids reden we langs highlights van Victoria. Als eerste naar Chinatown, waar we door een heel klein steegje werden geloodst. Daar vertelde de gids de historie van het gokken van de Chinezen en hoe ze vluchten als er een inval kwam. Vervolgens fietsten we door naar Craigdarroch Castle. Hier weer door de gids een bijzonder verhaal verteld over de geschiedenis van dit kasteel.

Dit kasteel werd eind 19e eeuw gebouwd als gezinswoning voor de rijke kolenbaron Robert Dunsmuir en zijn vrouw Joan.  Robert stierf in april 1889, 17 maanden voordat de bouw van het kasteel voltooid was.  Zijn zonen Alexander en James namen na zijn dood de taak van de afwerking van het huis over.  James gaf ook opdracht voor de bouw van Victoria's tweede "kasteel": Hatley Castle in Colwood, British Columbia.

Na de dood van Joan, de weduwe van Robert Dunsmuir, werd het Craigdarroch-landgoed voor $ 38.000 verkocht aan landspeculant Griffith Hughes, die het landgoed onderverdeelde in bouwkavels.  Om de verkoop tijdens een trage vastgoedmarkt te stimuleren, kondigde Griffiths aan dat het huis het onderwerp zou zijn van een loterij, die zou worden gewonnen door een van de kopers van de woonpercelen die uit het landgoed waren gehouwen.  De winnaar, Solomon Cameron, nam een ​​hypotheek op het huis om andere speculatieve ondernemingen te financieren die mislukten, waardoor hij failliet ging, en in 1919 ging het eigendom van het huis over op een van Camerons schuldeisers, de Bank of Montreal.

Het gebouw deed later dienst als militair hospitaal, universiteit, kantoren en serre, voordat het in 1979 een nieuwe bestemming kreeg als historisch museum. Het museum is momenteel eigendom van de Craigdarroch Castle Historical Museum Society, een particuliere non-profitorganisatie.  samenleving en is open voor het publiek.  Het gebouw is een toeristische trekpleister en ontvangt jaarlijks 150.000 bezoekers.

Het gebouw werd in 1992 aangewezen als National Historic Site of Canada.

Aangenomen wordt dat Craigdarroch Castle maar liefst $ 500.000 heeft gekost heeft toen het werd gebouwd en inclusief graniet uit British Columbia, tegels uit San Francisco en een eiken trap geprefabriceerd in Chicago.  Toen het oorspronkelijk werd gebouwd, stond Craigdarroch op een terrein van 28 acres (110.000 m2) aan formele tuinen in de wijk Rockland in Victoria.  Craigdarroch Castle heeft 39 kamers en meer dan 2300 m2.

Het vier verdiepingen tellende Craigdarroch Castle heeft nog steeds weelderige meubels uit de jaren 1890 en staat bekend om zijn glas-in-lood en ingewikkeld houtwerk.  Het Institute for Stained Glass in Canada heeft het glas in lood bij Craigdarroch Castle gedocumenteerd.

De oorspronkelijke architect van het kasteel, Warren Heywood Williams, stierf ook voordat het huis voltooid was.  Zijn werk werd in 1890 overgenomen door zijn compagnon, Arthur L. Smith.

Vervolgens fietsten we naar een Government House. Hier vertelde de gids ook een bijzonder verhaal.

Op 25-jarige leeftijd verhuisde de Britsche Architect Francis Rattenbury naar Vancouver en plaatste een advertentie in The Vancouver Daily World waarin hij zijn komst aankondigde, samen met de geloofsbrieven dat hij was opgeleid door de invloedrijke Engelse architect Henry Francis Lockwood (1811-1878), hoewel Lockwood was overleden toen Rattenbury net 11 jaar oud was.

Kort na het winnen van de wedstrijd voor de Legislative Buildings in Victoria, was Rattenbury betrokken bij een reeks financiële ondernemingen. Hij was van plan vlees en vee te leveren aan goudzoekers tijdens de Klondike Gold Rush en hij bestelde drie stoomtreinen om het Yukon Territory te bedienen. De investeringen werden uiteindelijk winstgevend. Na de Eerste Wereldoorlog werd zijn geluk echter zuur door het mislukken van enkele financiële speculaties, wat uiteindelijk leidde tot conflicten met zijn zakenpartners.

Zijn persoonlijke leven begon in die tijd ook onder druk te staan. In 1923 verliet hij zijn vrouw Florence Eleanor Nunn, met wie hij in 1898 was getrouwd, en zijn volwassen kinderen, Frank en Mary, voor de 27-jarige, tweemaal getrouwde Alma Pakenham. Zijn mishandeling van Florence, waaronder het uitschakelen van de verwarming en de lichten in hun huis nadat hij was verhuisd en het publiekelijk pronken met zijn affaire met Alma, brachten zijn voormalige klanten en medewerkers ertoe hem te mijden, en het paar verliet Victoria al snel.
 
Hij trouwde met Alma in 1925 nadat Florence had ingestemd met zijn verzoek om echtscheiding. Hij en Alma keerden in 1927 terug naar Victoria met Christopher, haar zoon uit haar tweede huwelijk. Daar kregen ze zelf een zoon, John, voordat ze besloten om in 1929, hetzelfde jaar dat Florence stierf, te verhuizen naar Bournemouth, Engeland. De relatie met Alma verslechtert. Ze begon een affaire met George Percy Stoner (19 november 1916-24 maart 2000), hun 18-jarige chauffeur. Stoner was gerekruteerd via een advertentie in de Bournemouth Daily Echo en leidde een beschut, grotendeels vriendenloos leven met zijn ouders voordat hij naar het huis van de Rattenburys, de 'Villa Madeira', in Manor Road verhuisde.

In de vroege uurtjes van 23 maart 1935 werd Rattenbury in zijn zitkamer ontdekt met ernstig hoofdletsel. Hij had een reeks slagen gekregen met een timmermanshamer, de slagen waren woest genoeg om de achterkant van zijn schedel te verwijderen en zijn kunstgebit eruit te laten vallen; hij stierf vier dagen later. Zijn vrouw bekende, maar Stoner gaf tegenover de huishoudster toe dat hij de daad daadwerkelijk had gepleegd. Alma Rattenbury en Stoner werden beiden aangeklaagd, hoewel Alma haar bekentenis zou intrekken nadat haar oudste zoon Christopher haar in de gevangenis had bezocht. Stoner werd schuldig bevonden en ter dood veroordeeld, wat werd omgezet in levenslange gevangenisstraf na de indiening bij de minister van Binnenlandse Zaken van een petitie ondertekend door meer dan 300.000 mensen, die vonden dat de jonge man was gemanipuleerd tot het plegen van moord door de oudere vrouw.
~ ~Alma, vertegenwoordigd door Ewen Montagu, werd vrijgesproken van moord en medeplichtigheid achteraf, maar pleegde zelfmoord een paar dagen later, op 4 juni 1935, waarbij ze zichzelf zes keer met een dolk in de borst stak (waarvan drie haar hart), voordat ze zichzelf in de rivier de Stour bij Christchurch wierp. Hij trouwde in 1944 en verwekte een dochter in 1948. Hij en zijn vrouw leidden "een rustig leven" in de omgeving van Bournemouth, hoewel hij opnieuw kort de aandacht van de media trok toen hij een proeftijd van twee jaar kreeg wegens onfatsoenlijk mishandelen van een 12-jarige -oude jongen in een openbaar toilet in 1990. Het is mogelijk dat Stoner al leed aan de ziekte van Alzheimer op het moment van de overtreding; hij stierf op 83-jarige leeftijd in het Christchurch Hospital in 2000. Ondanks Francis Rattenbury's uitstekende carrière als architect, werd hij begraven in een ongemarkeerd graf op de Wimborne Road Cemetery dicht bij zijn huis in Bournemouth. In 2007 werd een grafsteen opgericht als een blijvend gedenkteken, betaald door een vriend van de familie.Een heel indrukwekkend verhaal. 

Vervolgens nog vele bijzondere bezienswaardigheden gezien. Er zijn heel veel excursies te boeken o.a. met een watervliegtuigje vliegen, bootje varen, fietsen, Butchart garden. Ook een hele bijzondere boom onderweg gezien met een hele dikke stam en wortels die boven de grond en weer in de grond gingen. Na de fietstocht genoten van een heerlijke lunch. Na de lunch een boottochtje gemaakt. Ook dit was weer een leuke ervaring. Nog een bakje koffie gedronken met banenbrood en weer terug naar de bus. 

Bij aankomst in het hotel nog een lesje aqua gym gegeven. Een douche gepakt. En met een aantal medereizigers een borrel gedronken met chips en nootjes.